Портрет Дориана Грея
ხელოვანი მშვენიერების შემოქმედია.
Художник – человек, создающий прекрасное.
გამოვავლინოთ ხელოვნება და დავფაროთ ხელოვანი - აი, ეს არის ხელოვნების მიზანი.
Цель искусства состоит в том, чтобы показать себя и спрятать художника.
კრიტიკოსი ის არის, ვისაც ძალუძს ახლებურად ან ახალი მასალით გვამცნოს მშვენიერებით მინიჭებული საკუთარი შთაბეჭდილება.
Критик – человек, который может по-новому отразить свои впечатления от прекрасного.
მაღალი თუ მდაბალი კრიტიკის ფორმა ავტობიოგრაფიის ერთ - ერთი სახეობაა.
Высшей и в то же время самой бездарной формой критики является автобиография.
ისინი, ვინც სილამაზეში მახინჯ მხარებს ჰპოვებენ, ბილწი სულის ადამიანები არიან.
Люди, которые находят отвратительные черты в прекрасном, испорчены.
და არც მომხიბვლელობა გააჩნიათ.
У них самих не осталось ничего прекрасного.
ისინი, ვისაც შესწევთ უნარი სილამაზის მაღალ აზრს ჩასწვდნენ, განსწავლული ადამიანებია, მათ უიმედოდ ვერ ჩავთვლით.
И это ошибка. Те, кто видит в прекрасном только прекрасное, – избранные. Для них еще остается надежда.
რჩეული შეიძლება მხოლოდ იმას ვუწოდოთ, ვისთვისაც მშვენიერება მხოლოდ მშვენიერებას ნიშნავს.
Они одни из немногих, для кого прекрасные вещи означают красоту.
არ არსებობს უზნეო ან ზნეობრივად სრულყოფილი წიგნი.
Нет моральных или аморальных книг.
წიგნები ან კარგადაა დაწერილი, ან ცუდად.
Есть хорошо написанные книги, а есть плохо написанные книги.
ეს არის და ეს.
Вот и все.
მეცხრამეტე საუკუნის რეალიზმისადმი სიძულვილი კალიბანის სიძულვილია, რომელიც საკუთარ თავს ხედავს სარკეში. მეცხრამეტე საუკუნის რომანტიზმისადმი სიძულვილიც კალიბანის სიძულვილია, რომელიც საკუთარ გამოსახულებას ვერ ხედავს სარკეში.
В девятнадцатом столетии людям не нравится реализм: он делает их злыми, как Калибан [1] , когда тот в зеркале видит свое лицо.
ადამიანის ზნეობრივი ცხოვრება ხელოვანის შემოქმედების ერთ - ერთი თემაა. მაგრამ ხელოვნების ეთიკა არასრულყოფილ საშუალებათა სრულყოფილ გამოყენებაში მდგომარეობს.
Нравственная жизнь человека – это часть работы художника, однако мораль искусства заключается в совершенном использовании несовершенных средств.
არც ერთ ხელოვანს არ აქვს სურვილი რაიმე დაამტკიცოს.
Художник не стремится ничего доказывать.
უდავო ჭეშმარიტებათა მტკიცებაც კი შესაძლებელია.
Даже то, что истинно может быть доказано.
ხელოვანი ზნეობის მქადაგებელი არ არის.
У художника не может быть этических пристрастий.
ზნეობის ქადაგებისადმი მიდრეკილება მიუტევებელი მანერულობაა სტილისა.
Они приводят к недопустимой манерности стиля.
ნურც ერთ ხელოვანს ნუ დააბრალებთ ავადმყოფურ ტენდენციებს.
Художник не воспринимает вещи болезненно.
ხელოვანს უფლება აქვს ყოველივე ასახოს.
Он способен выразить все что угодно.
აზრი და სიტყვა ხელოვნების საშუალებებს წარმოადგენს.
Мысль и слово для художника – рабочий материал.
მანკიერება და სათნოება ხელოვნების მასალაა.
Порок и добродетель для художника – рабочий материал.
ფორმის თვალსაზრისით ყოველგვარი ხელოვნების ნიმუშად მუსიკოსის ხელოვნება უნდა ჩაითვალოს, გრძნობის თვალსაზრისით მსახიობის ოსტატობაა ასეთი ნიმუში.
С точки зрения формы музыка становится прототипом всех искусств. С точки зрения чувств им становится актерская игра.
ყოველგვარი ხელოვნება ერთდროულად ზედაპირიცაა და სიმბოლოც.
Любое искусство одновременно лежит на поверхности и таит в себе символ.
ვინც ცდილობს ზედაპირის შიგნით შეიჭრას, თავს საფრთხეში იგდებს.
Те, кто пытаются углубиться в него, рискуют.
ისიც საფრთხეში იგდებს თავს, ვინც სიმბოლოს ჩაწვდება.
Те, кто раскрывают символ, рискуют не менее.
ხელოვნება ცხოვრების სარკე არ არის, ის მხოლოდ მაყურებელს აირეკლავს.
На самом деле искусство отражает зрителя, а не жизнь.
თუ ხელოვნების ნაწარმოები აზრთა სხვადასხვაობას იწვევს, მაშინ ის ახალი, რთული და სასაცილო რამ ყოფილა.
Если произведение искусства вызывает разные мнения, это значит, что это произведение новое, сложное и нужное.
თუნდაც კრიტიკოსები არ ეთანხმებოდნენ ხელოვანს - ხელოვანი მაინც ეთანხმება თავის თავს.
Если критики расходятся во мнениях, то художник остался верен самому себе.
მანამდე შეგვიძლია მივუტევოთ ადამიანს, რომელიც სასარგებლო საგნებს ქმნის, ვიდრე ის ამით აღტაცებული არ არის.
Мы терпим человека, который сделал что-то полезное, пока он не начинает этим увлекаться.
ხოლო მისი ერთადერთი გამართლება, ვინც უსარგებლო საგნებს ქმნის, საკუთარი ქმნილებისადმი დაუცხრომელი სიყვარულია.
Единственным оправданием создания бесполезной вещи может стать страстная любовь к своему творению.
ყოველი სახის ხელოვნება უსარგებლოა.
Искусство, по сути, бесполезно.
ოსკარ უაილდი თავი I ვარდის საამური სურნელებით სავსე იყო სამხატვრო სახელოსნო, მაგრამ ბაღში მსუბუქმა ზაფხულის ნიავმა ხეთა შორის ჩაიქროლა თუ არა, ღია კარიდან სახელოსნოში იასამნის დამათრობელი თუ კიდევ მასზე უფრო უნაზესი, ძოწისფრად აყვავებული კუნელის ყვავილთა კეთილსურნელება შემოიჭრა.
Оскар Уайльд.
ლორდ ჰენრი უოტონი ირანული, ნოხისებური ქსოვილით გადაკრულ დივანზე იწვა და ჩვეულებისამებრ ერთიმეორეზე მიყოლებით აურაცხელ სიგარეტს ეწეოდა.
Глава 1.
მას ადგილიდანვე შეეძლო თვალი მოეკრა თაფლისფერი და მასავით ტკბილი ოქროწვიმას ახლად გაშლილი ყვავილებისათვის, რომლის მთრთოლვარე ტოტებიც, როგორც ჩანდა, ძლივს იმაგრებდა ამ უტურფესი და ალისფრად მოელვარე მშვენიერების მძიმე ტვირთს.
Мастерскую художника наполнял чудесный запах роз, а когда легкий летний ветерок проникал через открытые двери, он приносил с собой из сада то насыщенный аромат сирени, то нежное благоухание алых цветов боярышника. Лорд Генри Уоттон, по своему обыкновению, лежал на персидском диване и курил сигареты одну за другой.
გრძელ ინდურ აბრეშუმის ფარდაზე, რომელიც უზარმაზარ სარკმელს ფარავდა, ფრინველთა ფანტასტიკური ჩრდილები გაიელვებდნენ ხოლმე გადაფრენისას.
Отсюда он мог поймать взглядом блики солнца на золотисто- медовом цвете ивняка, хрупкие ветви которого едва держали на себе такую красоту; на шелковых портьерах, что закрывали огромное окно, время от времени появлялись странные тени птиц, которые пролетали мимо.
ეს წამიერად იაპონური სურათების შთაბეჭდილებას ქმნიდა და აიძულებდა მას ეფიქრა იმ ფერმიხდილი, გონჯი სახის ტოკიოელ მხატვრებზე, რომლებიც ხელოვნების საშუალებით ბუნებრივსა და გარდაუვალ უძრაობაში ეძიებენ და გადმოსცემენ სისწრაფესა და მოძრაობას..
Возникало впечатление, что портьеры японские.
ფუტკრები სევდის აღმძვრელი ზუზუნით გზას მიიკვლევდნენ მაღალ, გაუთიბავ ბალახში და ერთფეროვნად და დაჟინებით თავს დასტრიალებდნენ აქა იქ მიმოფანტულ წარწერას ოქროსფერი მტვრით დაფარულ ბუტკოებს.
Это заставляло его задуматься о несчастных художниках Токио, которые пытаются средствами неизменно неподвижного искусства воспроизвести движение и скорость.
მათი სევდიანი ზუზუნი იქ გამეფებულ მდუმარებას კიდევ უფრო შემაძრწუნებელს ხდიდა.
Густое монотонное гудение пчел, которые пробивали себе путь сквозь некошеную траву или просто настойчиво кружили вокруг цветов в саду, делало тишину невыносимой.
ამ უჩვეულო დუმილში ლონდონის ყრუ გუგუნი შორეთიდან მოღწეული ორგანის ხმას წააგავდა.
Глухой шум Лондона доносился сюда, как гудение далекого органа.
ოთახის შუაგულში, შვეულად მდგარ მოლბერტზე განსაცვიფრებელი სილამაზის ახალგაზრდა კაცის მთლიანი პორტრეტი იდგა. მის წინ, ცოტა __________ მოშორებით თვითონ ის მხატვარი, ბეზილ ჰოლუორდი იჯდა, რომლის უცაბედი გაუჩინარება რამდენიმე წლის წინ საზოგადოების საერთო მღლევარების მიზეზად იქცა და ესოდენი ფანტასტიკური თუ სავარაუდო მითქმა - მოთქმა გამოიწვია.
В центре комнаты, закрепленный на вертикальном мольберте, стоял портрет невероятно красивого юноши в полный рост, а перед ним, немного поодаль, сидел автор картины, Бэзил Холлуорд, чье внезапное исчезновение несколько лет назад вызвало в свое время такой ажиотаж и породило столько странных домыслов.
მხატვარი შეჰყურებდა ამ დიდებულ, ფორმით უნაკლო სურათს, რომელიც მას ასეთი ხელოვნებით დაეხატა, და სიამოვნების ღიმილი გადაურბენდა ხოლმე სახეზე.
Художник смотрел на то, как удачно он сумел отразить красоту и грацию в своем творении, довольная улыбка не оставляла его лица.
ჩანდა, სურათის კვალი მის სულში სამუდამოდ აპირებდა დავანებას. მაგრამ აი, ის ზე წამოიჭრა, თვალი მილულა და ქუთუთოებს ხელის თითები ისე შეახო, თითქოს ცდილობდა გონებაში რაღაც უცნაური ოცნება დაეტყვევებინა, რომლისგანაც გამოფხიზლებაც, ეტყობოდა, საშინლად აძრწუნებდა.
И вдруг он вскочил и, закрыв глаза, прижал пальцы к векам, словно желая удержать в памяти какой-то удивительный сон и боясь проснуться.
- ეს შენი საუკეთესო ნაშრომია, ბეზილ, უკეთესი მათ შორის, რასაც ოდესმე შენი ყალამი შეხებია, - თქვა ლორდ ჰენრიმ გულგრილად.
– Это твоя лучшая картина, Бэзил, лучшее из того, что ты когда- либо делал, – небрежно пробормотал лорд Генри.
- მომავალ წელს ეს სურათი აუცილებლად გროუვნერში [1] უნდა გაგზავნო.
– Ты просто обязан выставить ее в галерее Гросвенор в следующем году.
აკადემიაში არ გირჩევ რადგან აკადემია, როგორც იცი, მეტად დიდია და ამავე დროს მდაბიოთათვის ხელმისაწვდომი.
Академия искусств великовата и слишком банальна.
თითქმის ყოველთვის, როცა კი იქ ჩავსულვარ, ან იმდენი ხალხი ირევა, რომ ადამიანი სურათებს ვერ დაათვალიერებს და ამაზე ცუდი რა შეიძლება იყოს, ანდა ერთად იმდენი სურათია გამოფენილი, რომ შეუძლებელია საზოგადოება დაათვალიერო, რაც კიდევ უფრო უარესია.
Когда бы я туда не пришел, там или так много людей, что я не в состоянии посмотреть на картины, что просто ужасно, или так много картин, что мне некогда смотреть на людей, а это еще хуже.
გროუვნერი კი სწორედ რომ ერთადერთ შესაფერ ადგილად მიმაჩნია.
Так что Гросвенор – это единственное подходящее место.
- სრულებითაც არ ვაპირებ ამ სურათის სადმე გაგზავნას, - უპასუხა ბეზილმა და ჩვეულების მიხედვით თავი ისე უცნაურად გადახარა უკან, როგორც ოქსფორდში იცოდა ხოლმე, რაც ხშირად სიცილსაც კი იწვევდა მის მეგობრებში.
– Не думаю, что выставлю ее где-либо, – ответил художник, странным движением откидывая голову назад, из-за чего друзья в Оксфорде смеялись над ним.
- არა, არსადაც არ გავგზავნი !
– Я не буду ее нигде выставлять.
ლორდ ჰენრიმ წარბები აზიდა და გამჭირვალე, მოლურჯო ბოლში, რომელიც საოცნებო ჭავლივით ბოლქვ - ბოლქვად ამოდიოდა მისი ოპიუმით დატენილი სიგარეტიდან, გაკვირვებით გააპარა თვალი ბეზილ ჰოლუორდისაკენ.
Лорд Генри поднял брови и в изумлении посмотрел на него сквозь тонкие голубые кольца дыма, причудливо вьющиеся от его пропитанной опиумом сигареты.